# 28 Liam

Hejka Kochani! Mam dla was imagine od Ani :* Moim zdaniem jest świetny ^^ Wy też wyraźcie swoją opinię.. może Ania coś nam jeszcze napisze. Ostrzegam, że mogą być drobne błędy, ale to szczegół :) A i jeszcze jedno ten imagine jest pisany takim bardziej młodzieżowym językiem, więc.. nie przedłużam i zapraszam do czytania. <3

<Music>

Był mało pogodny dzień…od samego rana nic mi się nie udawało. Pokłóciłam się z mamą, zostałam sama w domu , ona wyszła bez słowa z torebką trzaskając głośno drzwiami. Była to moja wina, ponieważ ja zaczęłam. Nie wiem dlaczego…nie wiem dlaczego ranie osoby , które kocham…

Siadłam sobie na tarasie w piżamie z moim ulubionym kubkiem w którym była gorąca herbata, która miała mnie ogrzać chociaż na zewnątrz , ponieważ w środku czułam lód , który był nie do roztopienia. Siedząc myślałam o mamie zadawałam sobie pytania gdzie jest, co robi  czy wróci w ogóle. Bardzo żałowałam  tego co rano jej powiedziałam. Miałam ochotę z tym wszystkim skończyć , wziąć żyletkę do ręki i odejść , ponieważ wszystkich w wokół denerwowałam i raniłam. Podniosłam się z ziemi, aby pójść do łazienki po ostrze lecz chyba Bóg uchronił mnie przed zamierzonym  czynem, ponieważ wstając  poślizgnęłam się i prawie wpadłam do mojego ogrodowego basenu w którym była lodowata woda i teraz nie było mi zimno tylko w środku lecz także na zewnątrz. Wychodząc  z basenu zbiłam ze złości swój ulubiony kubek …łzy zaczęły mi płynąć jak w rynnach deszcz podczas burzy. Podnosząc części rozbitego kubka poczułam straszny ból. Po chwili na kafelki upadły cztery duże krople krwi, które złączyły się w jedność. Na podłodze zobaczyłam rozmyty, bladoróżowy obrazek przedstawiający uśmiechniętą buźkę, nawet w moich oczach pojawił się uśmiech na chwilę. Postanowiłam się ogarnąć, posprzątałam resztki kubka oraz wylaną herbatę, weszłam do swojej sypialni, wzięłam telefon, siadłam na łóżku. Postanowiłam zadzwonić do mamy. Najpierw  przemyślałam co mam jej powiedzieć, lecz moje myśli trafił szlak, ponieważ odpowiedzią na nie był tylko głos poczty głosowej. Nie wierzyłam w to, nie wierzyłam że, mama tak mnie zostawiła bez słowa, a teraz wyłączyła telefon. Wiem, że przegięłam no , ale mama mówiła, że zawsze mnie będzie kochać gdyby nie wiem co , a teraz zostawiła mnie samą i nie wiem gdzie jest i kiedy wróci…czy w ogóle wróci…Rzuciłam telefonem w ścianę, wzięłam moją niebieską bluzę, która mi się kojarzyła z kimś ważnym dla mnie i wybiegłam z domu. Biegłam i biegłam przed siebie a łzy szybowały po wietrze tak jak szybuje samolot z Madrytu do Barcelony. Gdy biegłam wszyscy ludzie się na mnie patrzyli , ale miałam to w dupie…zatrzymałam się na skate-parku , wspięłam się na najwyższą rampę i siadłam tak, ze nogi zwisały mi poza nią. Przytuliłam się do barierki . Usłyszałam w oddali dziwne dźwięki , była to zbliżająca się burza. Po chwili nad moją głowę przypłynęła wielka, czarna chmura, która przyniosła wraz z sobą moje wspomnienia z wakacji. W mojej głowie działo się coś nieprawdopodobnego,  a  różne myśli same się nasuwały- a każda kolejna była gorsza od poprzedniej .Gdy już się trochę przejaśniło dobiegły mnie głosy:

–[T.im.]? [T.im.] to ty?- odwróciłam się, zobaczyłam tam mojego przyjaciela Grega, który stał przede mną  trzymając w lewej dłoni deskę, podszedł  do mnie i zaczął się wypytywać co mi się stało. Bardzo się cieszyłam, że tam był, ale z drugiej strony byłam smutna, ponieważ Greg bardzo przypomina mi osobę którą kocham i  jednocześnie nienawidzę. Dlatego ostatnio unikam spotkań z nim, ponieważ jak go widzę,  widzę też tamtego, a wtedy dzieje się we mnie coś dziwnego, ponieważ chciałbym być z tamtym, lecz tamten ma mnie daleko w gdzieś .A  Grega bardzo lubię, lubię, ale jako przyjaciela i chcę żeby tak zostało. Gdy wszystko mu opowiedziałam ,on mnie mocno przytulił. Greg zadzwonił po moją przyjaciółkę Sanny, aby przyszła , bo on musiał iść do domu. San szybko przyszła, poprawiła mi humor i zaproponowała żebyśmy poszły na orlik. Oczywiście się zgodziłam. W tym momencie na niebie zauważyłam piękną tęczę, która sprawiła, że się uśmiechnęłam .Poszłyśmy w stronę orlika. Po drodze  rozmawiałyśmy. Ona zawsze potrafi  rozbawić mnie swoimi tekścikami. Gdy wyszłam z zza choinek stanęłam jak wryta, automatycznie zawróciłam. Moja przyjaciółka na początku nie wiedziała dlaczego, lecz gdy bliżej się przyjrzała  kto jest na orliku zrozumiała co było powodem – Liam. Wzięła mnie za rękę i zaciągnęła na boisko. W tym czasie rozgrywały się rozgrywki „ligi orlika” tak jak co sobotę. Wchodząc prze bramkę widziałam, że Liaś przelatuje wzrokiem po moich butach, aż po full-capa. Jednak po przeleceniu całej mojej zewnętrznej powierzchni jego wzrok powrócił na moją bluzę i się uśmiechnął, ale tak kpiąco. W końcu miałam na sobie prawie, że identyczną bluzę taką jak on. Dziwnie się poczułam, ponieważ akurat tego dnia on też miał tę bluzę. Ale przyznaje się, że specjalnie kupiłam ją, żeby mieć podobną. Na orliku  nie było dużo wolnego miejsca , był wolny tylko jeden skrawek boiska i to po drugiej stronie. Przechodząc środkiem właśnie do  tego miejsca dostałam od Liama piłką , ale się nawet nic nie odzywałam , poszłam dalej.  Zaczęłyśmy z Sanny grać w siatkówkę. Widziałam, że on szepcze coś do kolegów patrząc się na mnie i lekko uśmiechając . Owszem, dziwnie się czułam, ale podniosłam z uśmiechem głowę do góry  i nie przejmowałam się tymi debilami. Zauważyłam jednak coś dziwnego: na boisku, na którym rozgrywały się rozgrywki stał pewien chłopak. Znam go z widzenia . Był to Kieran. Co jakiś czas przyglądał mi się, a gdy patrzyłam się  w jego stronę, opuszczał gwałtownie głowę i odwracał się w stronę, gdzie grali jego koledzy. Nie powiem, że mnie to denerwowało, ponieważ z Kierana niezłe ciacho i do tego jest najlepszym strzelcem „ligi orlika”. Nie wiedziałam co o tym myśleć , to nie było chamskie patrzenie tylko takie inne. Grałyśmy tak przez dłuższą chwilę. Zbliżał się czas meczu w którym miał wystąpić Kieran. Jego drużyna prowadziła  rozgrzewkę na boisku do kosza na którym byłam ja z Sanny, oraz z paczką Liama czyli „paczką debili”. W pewnym momencie któryś z kolegów Kierana, niechcący wykopał piłkę w naszą stronę. Chłopak krzyknął, że on po nią pójdzie. Pomarańczowa piłka  powoli przetoczyła się koło mojej stopy.  Widząc zmierzającego w moją stronę Kierana postanowiłam podać mu piłkę. On przewidując mój zamiar zatrzymał się w połowie boiska, uśmiechnął się i czekał na realizację mojego zamiaru. W momencie, kiedy odchyliłam nogę do tyłu, aby podać mu piłkę, jeden z kolegów Liama podbiegł do mnie i mnie podkosił, ja się wywróciłam. Wszyscy z tej „zajebistej grupy” zaczęli się śmiać, wtedy Kieran szybko podbiegł do mnie

–Nic Ci nie jest?-zapytał się , a w jego oczach zobaczyłam przerażenie   

-Chyba nie  – wtedy  podał mi rękę i pomógł wstać. Okazało się, że minimalnie wyskoczyła mi łękotka, nie mogłam wstać. Chłopak kazał mi usiąść i się oprzeć o ogrodzenie, a on poszedł do Adiena, tego który mnie podkosił.

– Co ty kurwa robisz? Pojebało Cię?

-Ale, ale to nie ja chciałem , to on mi kazał- mówiąc to wskazał na Liama.W tym momencie w moim sercu poczułam dziwne kłucie, zrobiło mi się bardzo przykro i zadałam sobie pytania.: Dlaczego on? Dlaczego  on mnie tak traktuje? Co ja mu zrobiłam? Było by mi to obojętne,  gdyby on był mi obojętny , a tak niestety nie jest. Kieran podszedł do zleceniodawcy, całej tej scenki i coś mu tam nagadał, ale nie wiem co bo siedziałam z moją przyjaciółką po drugiej stronie. Widziałam tylko, że Liamowi uśmieszek zniknął. Gdy skończyli rozmowę Liam poszedł grać z kolegami w kosza, a mój wybawca podszedł do mnie i się zapytał czy pójdę z nim w Niedzielę na mecz naszego miastowego klubu. Ja oczywiście się zgodziłam i przytuliłam go, oraz mu podziękowałam za wszystko. Przytuliłam go tylko dlatego, ponieważ chciałam zobaczyć reakcję Liama. Eh…widząc to i słysząc moją zgodę na spotkanie z Kieranem, wziął swoją czarno-białą piłkę z Pumy i poszedł w stronę domu. Nadchodził czas rozgrywki  drużyny Kierana. Zapytał się nas czy zostaniemy i obejrzymy jak gra. Widziałam, że Sanny bardzo ucieszyła się z zaproszenia dlatego zostałyśmy. Przyjaciółka pomogła mi wstać  i powoli dokuśtykać na boisko do nogi. Po meczu pożegnałam się z chłopakiem. Z moją nogą już było całkiem w porządku. Do domu musiałam wrócić sama, ponieważ San musiała iść do babci, która mieszkała niedaleko orlika. Idąc, w pewnym momencie, szepnęła  do mnie

 -Ej zobacz kto tam jest!

 -Gdzie?

 -No tam! Na murku koło sklepu!–spojrzałam tam… zobaczyłam skulonego Liama. Na kolanach miał zwiniętą w kostkę bluzę, opierał się na niej łokciem , podtrzymując głowę. Był smutny i widać było, że nad czymś bardzo intensywnie myślał.

- Odprowadzić  Cię jeszcze kawałek? – zapytała się moja bratnia dusza  – Nie dzięki, idź do babci, poradzę sobie, przejdę jakoś koło tego idioty – i się pożegnałyśmy. Szłam wolno przyglądając się dokładnie Liamowi, zauważył mnie. Nie był wesoły jak zawsze tylko jakiś inny, taki chłodny, obojętny. Postanowiłam podejść do niego mimo to , że traktował mnie jak szmatę.

- Siemka Liaś! Wszystko ok?-w tym momencie chłopak podniósł głowę z nie dowierzeniem, a jego oczy nabrały blasku…

- Skąd wiesz jak mam na imię?

- A od czego jest Internet? Już dawno wiedziałam jak masz na imię, bo znalazłam Cię u brata w znajo..

- A spoko! – uśmiechając się, odpowiedział mi, lecz po chwili na jego twarzy znowu pojawił się smutek.

-Co się stało? – zapytałam się ponownie. Liam westchnął i odpowiedział :

- Nic. Po prostu …przepraszam, ja nie chciałem, żeby tak wyszło. Nie chciałem, żeby Ci się coś stało. I może to idiotyczne, ale piłkę w Ciebie też specjalnie kopałem. Chciałem po  prostu, żebyś mnie zauważyła, a się bałem podejść i w ogóle przepraszam no, że się śmiałem i przepraszam że tak wyszło… - Liam zaczął histeryzować , mówił coraz szybciej i głośniej z łzami w oczach, musiałam to przerwać i krzyknęłam:

- Uspokój się! – chwyciłam go i pocałowałam. Nie wiem dlaczego to zrobiłam, na początku mówiłam sobie w myślach o matko co ja robię? – ale po upływie chwilki, zdałam sobie sprawę, że dobrze zrobiłam , to było cudowne… Nasze oczy spotkały się, nie chciałam przestać. Poczułam namiętny dotyk jego ust, a na moim języku jego ślinę. Poczułam się jakoś niesamowicie, może dlatego, że był to mój pierwszy raz i trwał trochę dłużej niż tak zwana „pierwsza 3- sekundówka”. Gdy oddaliliśmy się od siebie, ja zaczęłam panikować.

 -Przepraszam, O matko! Sory, to nie miało tak być, przepraszam… -i w tym momencie on pocałował mnie w policzek, a ja się uspokoiłam i lekko uśmiechnęłam. Powiedziałam mu wtedy, że mi się podoba i w ogóle. On się uśmiechnął, widziałam, że chciał się o coś zapytać, ale wycofał się – No co chciałeś powiedzieć?

- Już nic.

- No, ale co?

- Chciałem się zapytać czy poszłabyś ze mną w Niedzielę na urodziny do kumpla?, bo nie chcę iść sam.

- Hmmmmm? Dobrze.

- No ale…

- Co?

- Umówiłaś się przecież z Kieranem – wtedy z zawstydzeniem opuścił głowę i jego rogalik przekształcił się w linie prostą.

 -To nic! Powiem mu, że nie mogę…to kolega, na pewno zrozumie..

- No nie wiem czy kolega, widziałem jak się na Ciebie patrzy – odpowiedział ze smutkiem Liam, ja natomiast powiedziałam , że porozmawiam o tym z Kieranem.Po upływie pewnego czasu, uznałam, że powinnam już wracać do domu. Liam zaproponował mi, że mnie odprowadzi , ponieważ nadal trochę kulałam. Zgodziłam się … przy skrzyżowaniu musiałam się z nim pożegnać, chociaż nalegał, żeby podprowadzić mnie pod klatkę, jednak nie chciałam mieć w domu niepotrzebnych pytań od rodziców.

Gdy wróciłam do domu moja mama już była. Podeszła do mnie i mocno mnie  przytuliła, przeprosiła, ze tak bez słowa wyszła. Powiedziałam , że nic się nie stało  i że to i tak  moja wina.

I właśnie tak ten beznadziejny dzień zamienił się w mój najlepszy.

I jak? Mi się strasznie podoba ^^ Zostawcie jakiś znak to może uda nam się wyżrebić kontynuację :)

xx Werka