#31 Zayn część 2

Hejka kochani! Tak jak obiecałam dzisiaj dodaję drugą część! Yay! Cieszymy się! A więc dotrzymałam obietnicy. Mam nadzieję, że się spodoba. Nie wiem dokładnie kiedy nastąpi kolejna część. W czwartek mam konkurs (przeszłam do drugiego etapu ^^) i muszę jutro się uczyć. Ale koniec moich wywodów. Zapraszam do czytania i trzymajcie za mnie kciuki w czwartek! :*

Przekroczyłam próg jego domu i od razu powitały mnie jego siostry. Bardzo je polubiłam i chyba z wzajemnością. Poszłam do chłopaka na górę. Już w sumie nie był uwięziony w łóżku. Zapukałam cicho i po chwili już uzyskałam odpowiedź:

-Proszę - weszłam po cichu i usiadłam koło niego. Na mój widok od razu się uśmiechnął mi także pojawił się uśmiech:

-Cześć.

-Czemu pukałaś, mówiłem ci że możesz wchodzić bez pukania.

-Zayn mam do ciebie pytanie.

-Słucham cię.

-Dlaczego należysz do tego jeśli to można nazwać gangu.

-Wiesz musiałem znaleźć jakiś przyjaciół, zresztą z niektórymi znam się od dziecka. A że nie lubię okazywać się słaby udawałem bad boya. Czy cokolwiek takiego.

-Jesteś sto razy lepszy teraz, niż tam w szkole.

-Naprawdę tak sądzisz?

-Tak. Ty nawet nie jesteś świadomy jak zmieniłam o tobie zdanie.

-Cieszę się.

-Jak bardzo?

-To samo mógłbym się ciebie zapytać.

-To może ty pierwszy powiec.

-Jeszcze nigdy się tak nie cieszyłem. Wystarczy taka odpowiedź?

-Tak - powiedziałam z pewnością w głosie.

-Teraz twoja kolej.

-Tak bardzo zmieniłam o tobie zdanie, że za bardzo cię lubię - no i palnęłam - to może ja już pójdę - wstałam i już miałam wziąć swoją torbę, gdy on się odezwał:

-Zostań - odwróciłam się do chłopaka, nie wygladał na zaskoczonego lecz na szczęśliwego?

-Nie jestem do końca pewna czy mam ci w stu procentach ufać. Czy po tym jak zdradziłam ci co do ciebie czuje.

-Możesz. Dzięki tobie zmieniłem się. Wywróciłaś moje życie o sto osiemdziesiąt stopni. I czuje to samo co ty. Kocham cię!

-A co z twoimi przyjaciółmi?

-Jakimi przyjaciółmi? Oni nawet ani razu nie przyszli mnie odwiedzić, sprawdzić czy w ogóle żyję. I teraz mam pytanie do ciebie.

-Słucham cię.

-Czy chcesz być moją dziewczyną?

-Tak! - przybliżyłam się do chłopaka i złożyłam na jego ustach delikatny pocałunek.

-A co powiedzą twoi znajomi?

-Nie interesują oni mnie. Teraz najważniejsza jesteś ty. A co z Seanem?

-A co ma być to tylko przyjaciel, nikt więcej - i tak resztę dnia spędziliśmy razem. Początek maja, Zayn już może chodzić do szkoły jasne, że jeszcze musi wspomagać się o kulach. Ale cieszę się że w końcu będę mogła go widywać w szkole. Weszliśmy razem do budynku i od razu zgromadzili się koło Zayna jego "przyjaciele" tak, że teraz ja stałam na zewnątrz. Wsłuchałam się o czym rozmawiają:

-Zayn jak się trzymasz?

-Dobrze, że znów jesteś - stałam obok ze znudzoną miną, czekałam aż mój chłopak zareaguje.

-Słuchajcie! - krzyknął Malik - nie chcę już należeć do tej chorej ekipy! Zmieniłem się! - wyszedł z tego koła i stanął obok mnie, złapałam się ramienia Zayna.

-Ale o co tu chodzi? Zostawiasz nas dla tej głupiej laski?

-Po pierwsze nie życzę sobie abyś tak mówił o niej w moim towarzystwie, a po drugie tak! Zostawiam was!

-Ale przecież byliśmy najlepszymi przyjaciółmi! Od dziecka zawsze razem!

-Kellan odwiedziłeś mnie chociaż raz? Czy ktoś z was mnie odwiedził? Napisał mi ktoś sms'a jak się czuje? Nikt! Oprócz [T. im.]! - chłopak ruszył przed siebie.

-Zayn spokojnie.

-Kochanie jestem spokojny i szczęśliwy że uratowałem się w końcu od tej toksycznej przyjaźni. Chodź, bo spóźnimy się na lekcje - zmienił się jego wyraz twarzy był uśmiechnięty po prostu. W sumie to była tylko wymówka, bo do zajęć pozostało nam jeszcze około dziesięć minut. Stanęliśmy pod salą i przytuliłam się do chłopaka:

-Ty naprawdę jesteś odważny.

-Ja? Dlaczego? - zaśmiał się.

-Nie dość, że wygarnąłeś im wszystko to jeszcze publicznie dajesz się przytulić.

-A to coś dziwnego?

-Wielu chłopaków nie lubi publicznie ukazywać uczuć.

-Ja nie należę do takich - w tym momencie pocałował mnie prosto w usta.

-Chodź mała księżniczko, co zaraz lekcje się zacznął - weszliśmy do sali i usiadłam koło mojego przyjaciela. Był wkurzony chociaż nie wiem dlaczego. Zaczęła się lekcja, a on ani słowem się do mnie nie odezwał. Gdy rozbrzmiał dzwonek nie wytrzymałam i spytałam się go:

-Sean, o co ci chodzi?!

-Możemy porozmawiać na osobności.

-Tak - wyszliśmy z sali i udaliśmy się na dziedziec szkoły - więc?

-Jesteście parą?

-Tak.

-Dlaczego mi nie powiedziałaś?

-Bo nie pytałeś.

-Czy ty niczego nie rozumiesz?

-Co mam rozumieć?

-To że ja cię kocham! Zawsze do ciebie czułem coś więcej, ale ty tego nie zauważyłaś! - byłam w szoku jak to Sean mnie kochał?

-Sean ja zawsze traktowałam cię jako przyjaciela nie jako kogoś więcej. Jak brata rozumiesz?

-Nie, nie rozumiem. Wybieraj albo on, albo ja! - łzy napłynęły mi do oczu.

-Jak ja mam wybrać?! Przecież się tak nie da! - krzyczałam, przez łzy.

-Wszystko się da jeśli się chce.

-Jak ty mnie niby kochasz jeśli każesz mi wybierać? Ja go kocham! Nie rozumiesz tego?

-Więc żegnaj! - odszedł tak po prostu. Weszłam do szkoły w fatalnym stanie. Poszłam do nauczycielki i poprosiłam ją aby mnie zwolniła. Nie robiła żadnych kłopotów. Czym prędzej udałam się do domu. Tam zamknęłam się w swoim pokoju i pozwoliłam już swobodnie płynąć łzom. Po jakiejś godzinie zasnęłam...

xx Werka